Daniel Zimmermann (1974), Fransman en trombonist heeft al een hele carrière achter zich, hij speelde met muzikanten als Claude Nougaro, Manu Dibangu en Tony Allen en gedurende lange tijd met Thomas de Pourquery met wie hij ook de groep DPZ oprichtte. De trombone is altijd zijn grote liefde geweest sinds hij platen van Jack Teagarden hoorde. Gezien de aard van zijn instrument werd hij natuurlijk veel gevraagd om in big bands te spelen zoals die van Thierry Maillard en Sacre du Tympan van Fred Pallem. Met zijn quartet nam hij in 2013 “Bone Machine”op en in 2016 “Montagnes Russes” dat hij omschrijft als “disque de chansons, très simple et très humain”.

Op “Dichotomie’s” (afgeleid van het Griekse Dichotemia oftewel tweedeling), waarvoor hij alle composities schreef, wordt hij begeleid door Benoît Delbecq op piano en keyboards, oprichter van “Kartet”en in het bezit van een geheel eigen techniek en ook veelal gebruik makend van de geprepareerde piano, Franck Vaillant op drums, lid van het nieuwe trio van Laurent Dehors en Rémi Sciuto op bassaxofoon, een van de leden van de “Companie des Musiques à Ouïr”. Zoals de tuba in fanfare orkesten de rol van de bas overneemt, zo fungeert hier de bassax, hetgeen een heel apart effect teweegbrengt. Ik ken diverse virtuozen die uitblinken op de schuiftrompet zoals de trombone wel eens oneerbiedig wordt genoemd, lieden als Ray Anderson, Nils Landgren, Frank Rosolino en natuurlijk Wolter Wierbos, maar de geluiden die Zimmermann uit zijn instrument haalt zijn uniek. Lange uithalen tot staccato riffs als van een mitrailleur en bovendien met een bijna vocale zeggingskracht. Voeg daarbij het ploffende poep poep van de bassax, omlijst door de piano en de strakke ritmiek van de snare-drums en er ontstaat een soort muziek waarbij het moeilijk is stil te zitten. De muziek van Zimmermann is uitermate beeldend, zowel uptempo in een ballad als “Volatiles” waar de bassax ook een fraaie solo voor zijn rekening neemt, de lyriek druipt er van af. Aanstekelijke muziek die eens temeer bewijst dat de Franse jazz acteert op een heel hoog niveau.

Jan van Leersum.